Dick van de Heg heeft een recensie geschreven voor de krant die wij hier overnemen.
Valerius excelleert in verschillende muziekstijlen In een goed gevulde Bethelkerk gaf COV Valerius zaterdag 13 oktober 2012 een imponerend concert. Een avond vol afwisseling en verrassingen.
Een spannende programmakeuze had Ger Vos voor dit concert in petto. Voor de pauze werd barokmuziek uitgevoerd, terwijl na de pauze de romantiek aan bod kwam. Vooral spannend omdat het om de uitvoering van twee missen ging. Van Mozart werd de Krönungsmesse uitgevoerd en van Puccini de Messa di Gloria. Twee werken met een identieke tekst, gecomponeerd door twee totaal verschillende componisten.
Valerius begon het concert met het Te Deum van Mozart. Deze compositie is een bewerking van een bestaand werk van Michael Haydn. Dit bekende werk van Mozart werd vloeiend uitgevoerd waarbij de sopranen een mooie heldere en leidende rol vertolkten. Toch had de uitvoering van het Te Deum in het algemeen genomen meer glans mogen hebben. Het voelde teveel als ‘keurig volgens het boekje’.
De uitvoering van de Krönungsmesse was een genot om naar te luisteren. Koor, sopraan Claudia Patacca en tenor Marcel Reijans, openden het werk met een prachtig intiem en integer gezongen Kyrie. In het Gloria konden we kennis maken met alle vier de solisten en kwamen ook de alt Maaike Poorthuis en bariton Robbert Muuse in actie. Direct werd de professionaliteit duidelijk van deze vier magnifieke zangstemmen. Solisten die voortdurend met elkaar de balans zochten en naar elkaar kleurden. Solisten met één doel: samen muziek maken. En wanneer je daarbij een alert reagerend en zuiver zingend koor voegt dan heb je kwaliteit! En dan merk je ook hoe vertrouwd de dirigent is met de wisselende bewegingen in de barokmuziek en zijn interpretatie probleemloos weet over te brengen op alle uitvoerenden. In dit werk waren verschillende hoogtepunten te beluisteren zoals de uitvoering van het Credo, waarbij de solisten opvielen in een prachtig gezongen ‘Et incarnatus est’ gevolgd door het koor in een perfect aansluitend en dramatisch gezongen ‘Crucifixus’.
Na de pauze stond de Messa di Gloria van Puccini op het programma. Zeker geen onverdienstelijk werk van Puccini, maar het verraadt wel de achtergrond van deze componist. Puccini was geen componist voor kerkelijke muziek, maar een operacomponist bij uitstek. En dat merk je ook sterk in de Messa di Gloria. Vooral in het Gloria en Credo.
In een prachtig Kyrie kwamen de strijkers van het orkest zeer tot hun recht en zong het koor in mooie vloeiende lijnen. En dan volgt een Gloria. Lichtvoetig van opzet in een wisselend tempo waarbij de heldere piccolo opvalt en als het ware door de muziek heen danst. In een mooi gezongen ‘Et in terra pax hominibus’ viel de kwaliteit van de hoornist op. Evenals de selectie van de solisten bleek het Nationaal Symfonisch Kamerorkest een goede keuze. Een vloeiend en enthousiast spelend orkest. Soms te enthousiast, want hier en daar was het orkest echt te nadrukkelijk aanwezig. Zeker bij Puccini was dit het geval. Jammer, want hierdoor kwam de uitstekend zingende tenor in het ‘Gratias agimus’ niet tot z’n recht.
Ondanks de pogingen van Ger Vos om de decrescendi tussen de oren van de musici te krijgen lukte dat hier en daar niet. Het neemt echter niet weg dat Valerius kan terug zien op een mooie concertavond. Al met al mag worden gezegd: een concert met grandeur.