Dick van de Heg schreef een recensie die geplaatst is in “Barneveld Vandaag”.
Valerius brengt ingetogen passie-concert
COV Valerius gaf zaterdagavond een passieconcert in de Bethelkerk in Barneveld. Op het programma stonden Via Crucis van Franz Liszt en de St. Mark Passion van Charles Wood. Een concert met verfijnde momenten. Door Dick van de Heg Barneveld –
Wanneer een concert alleen wordt begeleid door orgel is de rol van de organist cruciaal en diens verantwoordelijkheid groot. In die positie verkeerde zaterdag Gonny van der Maten. De manier waarop zij haar aandeel uitvoerde mag buitengewoon knap worden genoemd. Zij hanteerde een verfijnde techniek en een hoog betrekkingsniveau. De balans tussen tekst en muziek heb ik zelden zo intens ervaren.
Valerius opende het passieconcert met ‘Via Crucis’ van Franz Liszt. De oorspronkelijke versie is geschreven met orgelbegeleiding. Later schreef Liszt ook een versie met pianobegeleiding. Het was de bedoeling van Liszt dat het werk voor het eerst uitgevoerd zou worden in het Collosseum in Rome voorzien van harmoniumbegeleiding. Daar is het nooit van gekomen. De inleiding werd door het koor mooi gedragen gezongen met een fijne koorklank. In de derde statie gaf het orgel de beklemmende sfeer en droefheid prachtig weer. In dit deel ook een mooie samenzang tussen alten en sopranen. In een mooi orgelsolo die volgt weet Van der Maten de wanhoop, onbegrip maar ook een ‘zeker weten’ haarfijn weer te geven. Prachtig in evenwicht zong het koor ‘O Haupt vol Blut und Wunden’ waarbij de bijna zwaar op de maag liggende orgelbegeleiding imponeerde. Bariton Patrick Pranger was de enige solist in deze compositie. Het leek er op dat hij tijdens de uitvoering van Liszt wat stemproblemen had. Ook de plaats vanwaar Pranger zong was niet gelukkig gekozen. Hij beschikt over een uitstekende stem maar kwam in Liszt minder tot z’n recht. Dit in tegenstelling tot zijn aandeel in de St. Mark Passion waarin hij een mooi gedragen aandeel leverde. Na de pauze werd de St. Mark Passion uitgevoerd van Charles Wood.
Een totaal ander werk. Meer uitbundig waarin Ierse invloeden merkbaar zijn. In dit werk kwamen ook de andere solisten aan bod. Tenor Jelle Leistra had een belangrijk aandeel in dit werk als evangelist. Naast zijn mooie heldere tenorstem viel zijn inlevingsvermogen op. Goed articulerend en met expressie vertolkte hij zijn rol. Boeiend om hem aan het werk te zien. Verrassend was het aandeel van sopraan Bernadeta Astari. Een zeer talentvolle sopraan met een prachtig heldere stem. Zelfverzekerd en evenwichtig zong bas Johan Vermeer zijn partij. Opvallend het gemak waarmee hij staat te zingen. Ook het koor was in dit werk goed op dreef. Zo klonk de vertolking van de gevangenneming van Jezus schrijnend, meedogenloos en vol haat evenals de roep om Jezus te kruisigen.
Maar natuurlijk waren er ook minpunten zoals een enkele onzorgvuldige afsluiting, een ongelijkheid of zwakke inzet. Dat laat onverlet dat Valerius een dikke voldoende heeft genoteerd waarbij de sopranen en alten een groot compliment verdienen. Ger Vos heeft met de uitvoerenden een prima prestatie neergezet. Een concert om aan terug te denken.